Over de vorige films schreef ik zomaar wat op. Bij “All the beauty’ (‘Alt det vakre’) heb ik het lastiger.
Heb ik genoten?
Jazeker!
Want?
Man, schrijver, is ongeneeslijk ziek en vraagt zijn ex-geliefde om hem te helpen bij het voltooien van zijn laatste werk: een toneelstuk over hun beider leven. Ik heb kortom een prachtig liefdesverhaal gezien.
Hou je daar van dan?
Nee, eigenlijk niet.
Dus?
Ja. Uh. Misschien was het de complexiteit van deze liefdesgeschiedenis die me geboeid deed kijken. De intensiteit waarmee twee ex-geliefden terugkijken op een alles verterende liefde die ze sedert hun jeugd voor elkaar voelen. Of dachten afgesloten te hebben, maar dat blijkt niet zo te zijn.
Goh, mmm, bijzonder. Niet, echt. Dus.
Ja, toch wel. Ik ben natuurlijk een romanticus (niet verder vertellen) en eigenlijk was het het mooist om te zien dat deze liefde niet kon bestaan in het vooruitzicht van een lang leven samen, maar tot een hoogtepunt kan komen in het aanzicht van de dood. Misschien omdat de liefde los komt van de lichamelijke passie die altijd verterend was tussen deze twee? Deze liefde blijkt toch voor eeuwig, maar niet in dit leven.
Eros, been there, thanatos, done that. Toch ook niet een beetje gegaapt?
Nee, echt niet. En dat komt door de vertelvorm die redelijk complex is. Het toneelstuk waaraan de twee geliefden werken, wordt daadwerkelijk uitgevoerd. De personages uit dat stuk worden zo nu en dan getoond in de film, tijdens repetities over diverse periodes uit hun leven. Daarnaast wordt de verhaallijn nog eens doorsneden door flashbacks. Die periodes worden verschillend gefilmd, zo bevat de actuele situatie heel veel close-ups en worden, doordat de omgeving haast weggefilterd wordt, de dialogen heel intens. Ik denk ook steeds aan Ingmar Bergman, volgens mij zag ik niet geheel toevallig een filmposter van ‘Fanny en Alexander’ voorbijkomen.
Intussen heb ik ook ‘Waterboys’ gezien, nee echt, ‘All the beauty’ is een aanrader. Regie AASNE VAA GREIBROKK