Als Han van Meegeren een kundig schilder was, dan is Rudolf van den Berg een kundig filmer. Maar net zomin als Han van Megeren een waardevolle bijdrage heeft geleverd aan de moderne kunst van de twintigste eeuw, kan Van den Berg een cineast genoemd worden die een bijzondere film heeft afgeleverd met ‘Een echte Vermeer’. Wat een ongelooflijke kitschfilm is me dit. Slechte grime (opgeplakte snorren en rare pruiken), slechte acteurs (veel geschreeuw, drukke gebaren, wijn die voortdurend over hemden vloeit, Jeroen Spitzenberger die in zijn hand schijt), goedkope decors, dialogen die enerzijds ongelooflijk clichématig zijn en anderzijds onwaarschijnlijk grof en eenentwintigste-eeuws. Dit had een hele mooie film kunnen zijn over wrok en passie die om voorrang vechten in een verscheurde ziel, thema’s die sinds de verkiezingen van gisteren immers actueler zijn dan ooit. Wrok als katalysator van een zelfdestructieve, talentvolle schilder die zijn persoonlijkheid maar niet kan verbeelden en blijft zoeken. Een film over oprechtheid, authenticiteit. Maar wat we krijgen is een regisseur die veel te nadrukkelijk uit is op effectbejag, misschien al aan verkoop aan een Amerikaans publiek denkt. En Jeroen Spitzenberger komt in zijn vertolking van Han van Meegeren, ondanks de opgeplakte snorren, echt niet uit boven zijn povere prestatie als die immer misgrijpende makelaar uit de uitgemolken maar niet minder populaire televisieserie Divorced. Jammer jammer jammer.