Wat een fijn essay van Maxim Februari, deze Huizinga-lezing 2020! Een pleidooi voor levendigheid en vitaliteit: ‘Willen we opnieuw in het vizier krijgen waaraan we plezier beleven, en wat we daarvan vinden, dan moeten we met elkaar over romans praten zegt Lionel Trilling. We moeten, zegt Adam Phillips onder verwijzing naar Oscar Wilde, het immorele opzoeken, onderzoeken, en nagaan wat we daarbij denken en voelen’.
Deze lezing van Februari is ook een pleidooi tegen de veelgehoorde opmerking dat we kunst moeten inzetten bij het oplossen van allerlei maatschappelijke problemen: ‘We hebben geen kunstenaars nodig; we hebben kunst nodig. We hebben althans geen kunstenaars nodig om ze de onbuigzame moraal van deze eeuw te laten uitdragen en ons de weg naar het heil op te sturen. We hebben kunst nodig. Een plek waar de kunstbeschouwer, de lezer, de luisteraar, in het leven duikt en erin rondspettert. Kunst beleven is een actieve functie van de mens, verhalen vertellen en beluisteren, schilderen, meezingen en fluiten is wat we doen […].’
Meteen wordt toch de roman Het perenlied van Joost Oomen in mijn herinnering opgeroepen.