Net even het interview van Brands met Jeroen Brouwers gekeken. Tsja, voor mijn achttiende verjaardag kreeg ik ‘Bezonken rood’ en sindsdien heb ik nagenoeg alles van de meester gretig gelezen en ook verzameld. De roman ‘Het hout’ besprak ik onlangs kort voor Op en út. Opvallendst aan dit boek is wat mij betreft het stilistische spel met licht en donker, of vorm en bijna vormeloosheid. Enerzijds zijn daar de eindeloze, donkere litanieën over het uiterst onaangename kloosterleven. De feiten kunnen ons niet meer schokken, na alle onthullingen van de afgelopen jaren, maar stilistisch krijgt Brouwers zijn lezers in een beklemmende wurggreep. En dan zijn daar die verkoelende, klaterende brokjes werkelijkheid die steeds feller gaan schijnen tot ze onontkoombaar is: De Vrouw. De liefde. Hier is de taal ook lichtvoetiger. Deze afwisseling in stijl zorgt tevens voor een zekere spanningsboog in een roman die het verder niet van een complexe plot moet hebben. Mooi dat Brouwers in genoemd interview dat ook toelicht: zijn lichamelijke conditie zorgde ervoor dat hij weinig zijpaden kon inslaan, economisch moest schrijven en vrij direct op zijn doel moest afgaan: het bevrijden van een pater.